2020

COVID made me do it.

101 projecten en initiatieven, zowel op het werk als thuis.

Ik zette samenwerkingen op met collega's, werkte online workshops uit, bolwerkte mijn ontplofte agenda, verdiepte me in online therapie en online shoppen, maakte een podcast, knutselde, versierde, verraste erop los, brak wandelrecords, en kon niet stoppen met lopen en fietsen.

En, écht, oprecht, het was leuk, het was interessant, het gaf energie.

Maar nu is het op.

De enige vraag die nog overbleef na 2020:

"Waar moest dit in godsnaam weer allemaal voor dienen?"

Inmiddels weet ik al langer, mijn overlevingsmodus is 'gaan',

De voorbije weken ging ik deze strategie voor het eerst écht in vraag stellen.

Ik moest wel, want ik kon niet meer.

Ik kon niet meer 'gaan'.

'Loslaten' zeggen ze dan zo mooi.

Dat nam ik letterlijk.

Ik stelde alles in vraag. Alles wou ik loslaten.

Al het overbodige, elke rem, elke onzekerheid, elke verantwoordelijkheid, weg.

Geslingerd van de ene emotie in de andere,

Tot uiteindelijk,

enkel nog,

leegte, verveling.

Gaan was veel leuker, maar ik kon niet terug.

Pas later zag ik, ik liet niet los, maar was druk bezig los te laten.

Ook in het loslaten was ik aan het gaan.

Pas toen ook proberen loslaten geen oplossingen bracht,

kon ik het laten gaan.

S.