Vanaf nu mét brandweer

Het is ieder voor zich, en dat klinkt niet leuk,

maar misschien is het soms wel een goed idee?

eten of gegeten worden,

is vaak de harde realiteit,

volg de stroming of verdrink in zee.

Vanuit de zorg al eens kritiek, op alle ‘ikkigheid’,

Vertragen, verstillen, troosten,

zorgt da ge een ‘goed’ mens zijt.

Maar traagheid en overleven rijmen niet,

"Hop, sta recht, voordat m’n in uwe voet schiet."

We klagen over weinig zorg, maar is het niet altijd zo geweest?

Hebben we niet altijd gedaan wat werd verwacht omdat er werd gevreesd?

was ‘een voor allen, en allen voor een’ niet altijd maar een spreuk?

Conformeren om te overleven, ook al geeft dat al eens jeuk?

Iemand redden uit een brandend huis,

met gevaar op eigen leven,

Ge kunt het heldhaftig noemen, of u afvragen

waarom ge meer om de ander dan om uzelf zou geven?

We zorgen voor elkaar tot het té spannend wordt,

Tot er geen eten meer is op ons eigen bord.

En al dit zorgen, waarom?

Omdat we eenzaamheid, kwetsbaarheid, eigen pijn niet durven verdragen?

Het lijkt nobel, maar hier schuilt vermijding, eigenbelang, eigen overlevingskansen vergroten.

We zijn nu eenmaal egoïstische wezens,

Dat had Darwin al besloten.

We willen onvoorwaardelijk,

maar is het dat echt ooit?

Is eigenbelang in the end niet altijd waarvoor m’n plooit?

En is het niet zo dat wanneer we altijd maar geven,

De ander lui wordt, en aan u gaat kleven,

dat die vindt, al die zorg is evident

En zelf geen verantwoordelijkheid meer kent.

Het is ieder voor zich, dat klinkt niet leuk,

maar misschien is het soms wel een goed idee?

eten of gegeten worden,

is vaak een harde realiteit

volg de stroming of verdrink in zee.

Het is een harde realiteit,

maar ben blij dat ik ze niet meer ontken,

Ik kan weer voort,

weet weer wat meer wie ik ben,

Ook al is het uit eigen pijn

en indirect eigenbelang,

het verzacht en verbindt,

ik zal dus altijd graag blijven zorgen.

Maar misschien dat ik wat voorzichtiger ben, voortaan de brandweer bel, voor ik in de vlammen stap,

en met wat chance, zo misschien nog efkes leef tot morgen.