Ik ben er (even niet) voor jou

Iedereen zit op zijn tandvlees, met het water aan de lippen. Aan mijn mailbox te zien neemt het aantal mensen die ondersteuning kunnen gebruiken enkel maar toe.

En ook ik voel het.

We hebben allemaal een beeld van wie we willen zijn in onze job, als ouder, als partner, als vriend, als dochter, zoon, broer, of zus. Wanneer er veel hooi op onze vork ligt, kunnen we soms de lat die we voor onszelf leggen niet halen. Dat is oké.

Het is oké om ze lager te leggen, misschien wel permanent,

misschien voor even.

Als we goed voor onszelf zorgen, gaan we op zoek naar manieren om hooi van die vork te scheppen, naar manieren om onszelf te sterken, om er opnieuw te kunnen staan.

Maar daar wringt vandaag de schoen.

Er zijn heel wat minder uitlaatkleppen, en ook de mensen rondom ons lopen rond met meer hooi dan vork en krijgen het er niet bij.

Aankloppen bij professionele hulp zorgt voor een plaats op een lange wachtlijst, want ook daar: een grote berg hooi voor weinig vork.

Wat als de nood aan zorg die we met zijn allen ervaren vandaag groter is dan die we met zijn allen kunnen dragen?

Wat als onze nood niet beantwoord kan worden?

Veel mensen zien nog maar één optie: 'vluchten'.

Weg van thuis, weg van het werk, nog verder weg van elkaar.

Een vlucht in eten, drinken, shoppen, gamen, werken, sporten,...

Maar hoe lang houden we dit vol?

Hoe lang vooraleer we merken dat ook dit onze nood niet vervult?

Wat zou er gebeuren als we met zijn allen de lat even lager leggen, maar vooral ook begrip tonen voor elkaar wanneer we dit doen. Wat als we de verwachtingen ten opzichte van elkaar zouden verkleinen? Wat zou er gebeuren als we onze teleurstelling en onvervulde nood niet zien als de verantwoordelijkheid van de ander die daar op dit moment even niet aan tegemoet kan komen.

Zou het niet al heel wat druk wegnemen als we zouden kunnen ervaren dat er begrip en mildheid is rondom ons? Zou het ons al niet heel wat rust kunnen geven als we naast onze eigen verwachtingen niet ook nog hoeven te voldoen aan de soms irreële verwachtingen ten aanzien van elkaar?

Wat als we er nu eens van uit gaan dat iedereen zijn uiterste best doet en geeft wat men kan binnen de grenzen die men heeft.

Misschien zorgt het er zelfs voor dat we opnieuw wat vork kunnen zien onder al dat hooi.

S.