De kwetsbare psycholoog

Au sérieux De therapeut houdt de balans tussen betrokkenheid en afstand. Elk trauma mee beleven tot op het bot draagt wellicht niet onmiddellijk bij tot een betere hulpverlening. Overzicht behouden door afstand, essentieel. Het gericht inzetten van evidence-based methoden en technieken, een evidentie. De focus op wetenschappelijkheid en professionaliteit lijkt onontbeerlijk voor de psychologie na jaren op de lijst van oorkaarsen en tarotkaarten.

Immuniteits-amulet Deze professionaliteit verbinden met kwetsbaarheid lijkt de uitdaging. Werken met kwetsbaarheid is de kern van onze job. Volgens de cijfers, psychische problemen bij 1 op 4. Helaas, hiervoor geen immuniteits-amulet voor psychologen bij het afstuderen. Welke boodschap geven we aan onze cliënten wanneer we hierover open zijn? Welke boodschap geven we wanneer we dat niet zijn? True, de cliënt heeft er weinig aan de zakdoekendoos te moeten doorgeven aan zijn therapeut, laat staan zijn snot te gaan vegen.

Ik observeer – Een ongemakkelijke stilte onder collega’s wanneer één van hen vertelt in therapie te zijn, – Onzekerheid bij de collega die me voorzichtig haar moeilijkheden vertelt en toegeeft dat ze hierover toch liever niet met te veel collega’s spreekt, – Verdeelde meningen over de inzet van ervaringsdeskundigen in de zorg, – Angst die me bekruipt als ik eigen kwetsbaarheden deel tijdens een overlegmoment.

Horen, zien, zwijgen In de therapeutenstoel gaat alles ok, hebben we uiteráárd alles onder controle, en vertellen we de cliënt dat er helemaal niets is waarover hij zich hoeft te schamen. We vertellen dat iedereen wel eens worstelt met zichzelf, met het leven. Om dit te staven, af en toe, een beredeneerde poging van zelfonthulling. Zeer voorzichtig, uiteráárd, want we blijven professioneel. Hoeveel openheid van de therapeut is nodig, is een meerwaarde, is een noodzakelijkheid om tot betere behandelresultaten te komen?

Kan het stigma op mentale gezondheid verdwijnen, terwijl de hulpverlener zwijgt? Dit is geen pleidooi voor het aangeven van zakdoeken, vegen van snot, of het spuien van een waterval aan worstelingen. Hoogstens een uitnodiging, voor het stellen van eenzelfde hoeveelheid vragen over de functie van zowel het zwijgen als het spreken. Voor het investeren in meer onderzoek naar de impact van de therapeut als rolmodel voor minder stigma en minder schaamte, binnen de muren van de therapieruimte, én daarbuiten.

S.