Een onzekere gedragstherapeut

Sinds vandaag officieel gedragstherapeut. Trots? Uiteraard. Onzeker? Nog steeds even veel.

Drie jaar geleden is het inmiddels, dat ik als onzeker psycholoogje begon aan de opleiding. Blij als een klein kind was ik, wanneer ik hoorde dat ik mocht starten. Eindelijk, een stevige basis die alle zelftwijfel, onzekerheid, en gevoel van onkunde ging wegnemen. Die van mij een goed therapeut ging maken. Viel dat even tegen.

3 jaar lang werden we gedrenkt in kennis. Als een gretige spons nam ik daarvan zoveel mogelijk op. Niets dan boeiende ontmoetingen met personen om één voor één een voorbeeld aan te nemen passeerden de revue. Waar ik als puber nooit een crush had op Leonardo DiCaprio of the Backstreet Boys, werd dit de voorbije jaren overmatig goed gemaakt door mijn fascinatie en opkijken naar onze lesgevers. Wat een kennis, wat een ervaring. Tot zij vertelden dat ook zij mensen waren.

En hier sta ik dan, mij nog meer bewust van wat ik allemaal nog niet weet, van het feit dat twijfel en onzekerheid hand in hand gaan (of misschien zelfs moéten gaan) met het beroep van therapeut. Laat de realisatie van dit feit misschien nog wel de meest wijze les van de voorbije 3 jaar zijn. Om met de woorden van een groot meneer af te sluiten.

“Le doute n’est pas un état bien agréable, mais l’assurance est un état ridicule.” ― Voltaire

S.