Stoppen met zeuren?

Erika Vlieghe verkondigde in De Zevende Dag dat we moeten stoppen met zeuren.

Heeft ze gelijk?

Ik begrijp zeker wat ze bedoelt, maar voel ook enige weerstand bij de uitspraak.

Ik ben het gezeur over maatregelen zelf ook grondig beu. Het maakt ons niet gelukkiger en brengt ons tot niks, want de situatie is wat ze is, en zal voorlopig nog niet onmiddellijk veranderen.

Ook met het zeuren over elkaars gedrag heb ik het meer dan gehad. Laten we ervan uitgaan dat iedereen doet wat men kan, binnen de mogelijkheden en overtuigingen die men heeft. Zeuren verandert niets aan het gedrag van anderen.

Waarom voel ik dan toch weerstand?

Omdat ik merk dat mensen steeds meer praten over hoe het met hen gaat, ook als het antwoord eens niet 'goed' of 'ça va' is. Corona heeft er op een manier voor gezorgd dat we af en toe mogen tonen dat het niet oké is met ons, dat we onze muren af en toe mogen laten zakken. Dat juich ik alleen maar toe.

Hoewel ik van nature geen zeurpiet ben, merk ik dat ik me er ook af en toe aan waag. Ik merk op dat een belangrijke functie van zeuren, mopperen, en klagen net gaat over het kunnen voelen van verbinding en connectie met anderen. Gedeelde pijn is makkelijker om te dragen. Horen dat anderen ook worstelen, dat het voor hen ook geen walk in the park is, zorgt ervoor dat we met meer mildheid kunnen kijken naar onze eigen worstelingen.

Het is deze herkenning, erkenning, deze verbinding met anderen, het is net dit kunnen spreken met elkaar, dat zorgt voor steun, dat zorgt voor extra kracht om te kunnen blijven staan.

Maar laten we na een rondje zeuren misschien niet blijven zitten. Laat het ons de kracht geven om er opnieuw voor te gaan. Laat ons elkaar motiveren om na even stil te staan, opnieuw door te gaan. Laten we onze krachten bundelen en samen creatief blijven zoeken naar de mogelijkheden binnen de huidige grenzen, naar oplossingen voor onze uitdagingen. Laat ons blijven lachen en plezier hebben, ook al is het misschien loodzwaar.