Eerlijk zijn?

Wanneer het lijkt dat we problemen dienen te dramatiseren om gehoord te worden,

om recht te krijgen op volwaardige zorg.

Wanneer spreken onvoldoende is, en zelfs roepen vaak niet wordt begrepen.

Wanneer het lijkt alsof men pas serieus genomen wordt, als men een blok aan het been of een obstakel op de weg wordt.

Wanneer het toch nog wel lukt zonder extra zorg, zolang we nog enigszins 'functioneren',

terwijl dat 'blijven functioneren' (en wat is dat dan precies?) misschien wel eens net deel is van het probleem.

Wanneer terugbetaling van zorg enkel kan wanneer men voldoet aan voldoende voorwaarden,

als we eerlijk zijn, niet zelden al eens met de natte vinger bepaald.

Zijn we dan wel goed bezig?

Hoe gaat het inmiddels nog met de waarden verbinding, duurzaamheid, evenwaardigheid, en flexibiliteit?

Mogen zij in gelijke mate meedoen aan de strijdvaardige discussies aan grote vergadertafels, binnen wat men dan noemt ‘de professionalisering van ons beroep’?

Zou professionalisering van ons beroep,

het in onze kracht staan als sector,

niet betekenen dat de waarden hierboven een evenredig deel van de koek krijgen?

En is dat vandaag zo?

Kunnen we met zekerheid zeggen dat de koek,

vandaag, niet steeds meer, enkel nog wordt opgegeten door efficiëntie, eigenbelang, grenzen, en resultaat?

Blijven we best waakzaam,

als sector,

die vaak, vanuit gevoel van tekort of gemis,

de strijd aangaat,

met dat wat we niet nog meer willen,

waarbij we in volle strijd,

steeds meer worden,

dat waarvan we in eerste plaats onze buik vol hadden?

Of laten we het varen?

Proberen we best niet te hard,

pretenderen we beter best net niet dat we heiliger zijn dan de paus (voor wat die uitdrukking nog waard is),

stoppen we beter met te hard proberen om duurzaam en verbindend te zijn,

wetende dat destructiviteit inherent aanwezig is in ons zijn,

omarmen we dat we allemaal vroeg of laat al eens meer, beter, groter willen,

ook al gaat dat ten koste van anderen,

en dat we daarover al eens niet eerlijk zijn,

met elkaar,

met onszelf...