Zorg-moe

Lachen, dingen verbloemen, minimaliseren, wegwuiven, luchtig maken,… Check , kan ik, like a pro. Het is een belangrijk deel van wie ik ben, zo wordt alles net iets leuker, mooier, of draaglijker. Want wat zou de wereld zijn zonder wat clowns hier en daar. Maar soms is het nodig die beschermlaag even af te gooien. Soms zitten er achter die beschermlaag vettige etterende wonden, die toch eindelijk graag eens verzorgd worden.

Na een dik jaar gaan tegen 200%, werd ik moe, mijn beschermlaag sputterde. Daar zag ik het al, al van ver zag ik er eentje opdoemen, een pracht van een etterwond. Ze had zich de voorbije jaren al af en toe voorzichtig proberen tonen. Met een quick fix, pleistertje erop, kon ik toen wel weer even voort. Deze keer niet. Een lelijk ontstoken vieze wond. Een pleistertje gaat deze keer wellicht niet volstaan.

Wat ik zag was een ‘zorg-wond’. Ik zorg graag, ik zorg veel, op het werk, in huis, voor man, voor kinderen, en voor vrienden als ze dit graag willen. Ik zie mijn cliënten één voor één heel graag. Na een werkdag thuiskomen, en geen energie meer over hebben om te kunnen zorgen voor mijn twee lieve dochters en andere mensen die me nauw aan het hart liggen, voelt op zijn minst niet helemaal juist. Voor de eerste keer voelde ik duidelijk, ik ben uitgezorgd, heb té veel gezorgd, en misschien niet altijd om de juiste redenen.

Wat me even (dat gebeurt zo nu en dan, ik kan het niet helpen ) op het filosofische pad bracht:

Waarom zorgen wij voor elkaar? Maar vooral ook, waarom zorg ik?

Ik hoopte dat van zodra ik antwoord had op deze vragen, de wond wat ontsmet kon worden en aan haar herstelproces kon beginnen. Dus ik ging op zoek…

Ik heb het nooit anders geweten. Klein Stéphanietje, behulpzaam, plichtsbewust, deed wat er gevraagd werd, probeerde ervoor te zorgen dat anderen zich goed voelden en het naar hun zin hadden. ik deed mijn uiterste best. Zorgen, mijn tweede natuur.

Maar is dat wel zo? Is het mijn tweede natuur? Of was het mijn overlevingsstrategie, om ervoor te zorgen dat mensen dicht bij mij bleven, zodat ik niet alleen was, niet angstig hoefde te zijn, niet bang moest zijn om in de steek gelaten te worden. Als ik heel erg flink ben, dan zien ze me graag, en gaan ze niet weg. De waarheid is nooit zwart-wit en ligt waarschijnlijk ergens in het midden. Los daarvan voel ik vandaag dat angst ongetwijfeld jaren lang een grote impact heeft gehad op wie ik was. Of alleszins, op wie ik dacht te zijn.

Ik voel veel, soms overweldigend veel, zowel bij mezelf als bij de mensen rondom mij. Het lijkt me dan ook niet zo gek, dat als je veel oppikt, er ook veel snaren kunnen worden geraakt. Zorgen lijkt dan logisch, en zeker niet zo gek. Nochtans, ik ben zeker niet de moeder Theresa die enkel maar belangeloos aan de ander denkt. Alles wat we doen, doen we tenslotte omdat het ons iets oplevert. De mens is een egocentrisch wezen, hoe nobel men zich ook voordoet.

Wat levert al dat zorgen mij nog meer op? Zijn er nog andere redenen, naast het niet alleen willen zijn, die mij motiveren?

• Troost. Ongetwijfeld troost. Door zorg te bieden, kan ik datgene dat ik zelf soms zo hard nodig heb, eventjes mee opsnuiven. Wanneer mensen zich getroost, beschermd, of veilig voelen, kan ik even meesurfen op dat gevoel. Dan kan ik de troost, bescherming, en veiligheid, die ik zelf zo mis, eventjes bijna voelen, bijna aanraken. Bijna.

• Verder zijn de suggesties die ik aan anderen geef, best goede reminders aan wat ik zelf ook wat meer en vaker zou kunnen doen .

• Ook handig, zolang ik met de wonden van de ander bezig ben, voel ik de pijn van de mijne net iets minder. Een natuurlijke pijnstiller en iemand anders wordt er mogelijks nog beter van ook, win-win dus. Maar niet echt… Net daarom, merk ik niet op wanneer de mijne groter worden, wanneer ze beginnen etteren. Net daarom sta ik pas op de rem wanneer de smerige pus er al komt uitgegutst. Pas wanneer ik de wond nog onmogelijk kan negeren, krijgt deze de nodige aandacht.

• En dan, last but not least, mijn goede vriend, ego, die er zelfvertrouwen en kracht uit put wanneer ik er in slaag voldoende veiligheid te creëren. Die zich goed voelt wanneer mensen mij vertrouwen, zich kwetsbaar tonen, zich durven openstellen in hun puurste vorm. Mentaal in je blootje gaan staan, doe je niet bij de eerste de beste die je tegenkomt op straat, toch?

Het is dit ego dat me laat geloven dat zorgen is wat ik goed kan. Fijn, maar vandaag ook een vervelend probleem. Mister ego laat me al heel lang geloven dat dit is wat ik kan, dus heb ik dit mijn hele leven gedaan. Zorgen is de rol die ik mezelf opleg, en die anderen mij inmiddels toebedelen. Zorgen is mijn identiteit. Het lukt zelfs niet meer om het niet te doen. Wat blijft er nog over als dit wegvalt? Ben ik nog iemand? Kan ik nog iets? Ben ik nog iets? (No worries, vermoedelijk wel, zo erg zal het met mij nog wel niet gesteld zijn, mister ego vindt waarschijnlijk wel een ander talent dat mij zogezegd uniek of fantastisch maakt.)

~

Zorgen, om te voelen, om te vergeten, om te groeien, om te verdoven, om te vermijden, om te verbinden, om niet alleen te zijn.

~

Hoewel ik hoopte dat de vraag “waarom zorg ik?” me antwoorden zou opleveren, heeft ze me tegelijk met evenveel nieuwe vragen opgezadeld. Het zal de komende weken, en misschien zelfs maanden, dus hard zoeken, klungelen, en ploeteren zijn, om te weten hoe ik deze wond het best verzorg. Een zoektocht naar wat deze nodig heeft, op korte en lange termijn, op het werk en thuis, wat deze nodig heeft van anderen, maar vooral, van mezelf.

En laat ons eerlijk zijn, niets dat beter werkt dan het gezelschap van een clown bij al dat ploeteren en klungelen. Als het dan toch moet gebeuren, kunnen we, ook hiervan, maar beter af en toe een beetje een feestje maken. :-)